در ليلة البراة فرموده است

شبي چنين در هفت آسمان به رحمت باز

ز خويشتن نفسي اي پسر به حق پرداز

مگر ز مدت عمر آنچه مانده دريابي

که آنچه رفت به غفلت دگر نيايد باز

چنان مکن که به بيچارگي فروماني

کنون که چاره به دست اندرست چاره بساز

ز عمرت آنچه به بازيچه رفت و ضايع شد

گرت دريغ نيامد، بقيت اندر باز

چه روزهات به شب رفت در هوا و هوس

شبي به روز کن آخر به ذکر و شکر و نماز

مگوي شب به عبادت چگونه روز کنم

محب را ننمايد شب وصال دراز

کريم عزوجل غيب دان و مطلعست

گرش بلند بخواني و گر به خفيه و راز

برآر دست تضرع ببار اشک ندم

ز بي نياز بخواه آنچه بايدت به نياز

سر اميد فرود آر و روي عجز بمال

بر استان خداوندگار بنده نواز

به نيکمردان يارب که دست فعل بدان

ببند بر همه عالم خصوص بر شيراز