حکايت

قضا را من و پيري از فارياب

رسيديم در خاک مغرب به آب

مرا يک درم بود برداشتند

به کشتي و درويش بگذاشتند

سياهان براندند کشتي چو دود

که آن ناخدا ناخدا ترس بود

مرا گريه آمد ز تيمار جفت

بر آن گريه قهقه بخنديد و گفت

مخور غم براي من اي پر خرد

مرا آن کس آرد که کشتي برد

بگسترد سجاده بر روي آب

خيال است پنداشتم يا به خواب

ز مدهوشيم ديده آن شب نخفت

نگه بامدادان به من کرد و گفت

عجب ماندي اي يار فرخنده راي؟

تو را کشتي آورد و ما را خداي

چرا اهل دعوي بدين نگروند

که ابدال در آب و آتش روند؟

نه طفلي کز آتش ندارد خبر

نگه داردش مادر مهرور؟

پس آنان که در وجد مستغرقند

شب و روز در عين حفظ حقند

نگه دارد از تاب آتش خليل

چو تابوت موسي ز غرقاب نيل

چو کودک به دست شناور برست

نترسد وگر دجله پهناورست

تو بر روي دريا قدم چون زني

چو مردان که بر خشک تردامني؟