حکايت در معني عزت نفس مردان

سگي پاي صحرا نشيني گزيد

به خشمي که زهرش ز دندان چکيد

شب از درد بيچاره خوابش نبرد

به خيل اندرش دختري بود خرد

پدر را جفا کرد و تندي نمود

که آخر تو را نيز دندان نبود؟

پس از گريه مرد پراگنده روز

بخنديد کاي مامک دلفروز

مرا گر چه هم سلطنت بود و بيش

دريغ آمدم کام و دندان خويش

محال است اگر تيغ بر سر خورم

که دندان به پاي سگ اندر برم

توان کرد با ناکسان بدرگي

وليکن نيايد ز مردم سگي