حکايت

چه خوش گفت شاگرد منسوج باف

چو عنقا برآورد و پيل و زراف

مرا صورتي برنيايد ز دست

که نقشش معلم ز بالا نبست

گرت صورت حال بد يا نکوست

نگارنده دست تقدير، اوست

در اين نوعي از شرک پوشيده هست

که زيدم بيازرد و عمروم بخست

گرت ديده بخشد خدواند امر

نبيني دگر صورت زيد و عمرو

نپندارم ار بنده دم درکشد

خدايش به روزي قلم درکشد

جهان آفرينت گشايش دهاد

که گر وي ببندد نشايد گشاد