حکايت

يکي نان خورش جز پيازي نداشت

چو ديگر کسان برگ و سازي نداشت

کسي گفتش اي سغبه خاکسار

برو طبخي از خوان يغما بيار

بخواه و مدار اي پسر شرم و باک

که مقطوع روزي بود شرمناک

قبا بست و چاپک نورديد دست

قبايش دريدند و دستش شکست

همي گفت و بر خويشتن مي گريست

که مر خويشتن کرده را چاره چيست؟

بلا جوي باشد گرفتار آز

من وخانه من بعد و نان و پياز

جويني که از سعي بازو خورم

به از ميده بر خوان اهل کرم

چه دلتنگ خفت آن فرومايه دوش

که بر سفره ديگران داشت گوش