حکايت

مرا در نظاميه ادرار بود

شب و روز تلقين و تکرار بود

مر استاد را گفتم اي پر خرد

فلان يار بر من حسد مي برد

شنيد اين سخن پيشواي ادب

به تندي برآشفت و گفت اي عجب!

حسودي پسندت نيامد ز دوست

که معلوم کردت که غيبت نکوست؟

گر او راه دوزخ گرفت از خسي

از اين راه ديگر تو در وي رسي