حکايت

يکي را عسس دست بر بسته بود

همه شب پريشان و دلخسته بود

به گوش آمدش در شب تيره رنگ

که شخصي همي نالد از دست تنگ

شنيد اين سخن دزد مغلول و گفت

ز بيچارگي چند نالي؟ بخفت

برو شکر يزدان کن اي تنگدست

که دستت عسس تنگ بر هم نبست

مکن ناله از بينوايي بسي

چو بيني ز خود بينواتر کسي