حکايت (٥)

سرهنگزاده اي را بر در سراي اغلمش ديدم که عقل و کياستي و فهم و فراستي زايدالوصف داشت هم از عهد خردي آثار بزرگي در ناصيه او پيدا

بالاي سرش ز هوشمندي

ميتافت ستاره بلندي

في الجمله مقبول نظر سلطان آمد که جمال صورت و کمال معني داشت و حکما گفته اند: توانگري بهنرست نه بمال و بزرگي به عقلست نه بسال، ابناي جنس او بر وي حسد بردند و بخيانتش متهم کردند و در کشتن او سعي بيفايده نمودند

دشمن چه کند چو مهربان باشد دوست

ملک پرسيد که موجب خصمي اينان در حق تو چيست؟ گفت: در سايه، دولت خداوندي دام ملکه همگنانرا راضي کردم مگر حسود را که راضي نميشود الا بزوال نعمت من، و اقبال دولت خداوندي باد

توانم آنکه نيازارم اندرون کسي

حسود را چه کنم کو ز خود برنج درست

بمير تا برهي اي حسود کين رنجيست

که از مشقت آن جز به مرگ نتوان رست

شوربختان بآرزو خواهند

مقبلان را زوال نعمت و جاه

گر نبيند بروز شيره چشم

چشمه آفتاب را چه گناه

راست خواهي هزار چشم چنان

کور بهتر که آفتاب سياه