حکايت (١٠)

بر بالين تربت يحيي پيغامبر عليه السلام معتکف بودم در جامع دمشق که يکي از ملوک عرب که به بي انصافي منسوب بود، اتفاقا بزيارت آمد و نماز و دعا کرد و حاجت خواست

درويش و غني بنده اين خاک درند

وآنان که غني ترند محتاج ترند

آنگه مرا گفت از آنجا که همت درويشانست و صدق معاملت ايشان خاطري همراه من کنيد که از دشمني صعب انديشه ناکم، گفتمش بر رعيت ضعيف رحمت کن تا از دشمن قوي زحمت نبيني

ببازوان توانا و قوت سردست

خطاست پنجه مسکين ناتوان بشکست

نترسد آنکه بر افتادگان نبخشايد

که گر ز پاي درآيد کسش نگيرد دست

هر آنکه تخم بدي کشت و چشم نيکي داشت

دماغ بيهده پخت و خيال باطل بست

ز گوش پنبه برون آرو داد خلق بده

و گر تو ميندهي داد روز دادي هست

بني آدم اعضاي يکديگرند

که در آفرينش ز يک گوهرند

چو عضوي بدرد آورد روزگار

دگر عضوها را نماند قرار

تو کز محنت ديگران بيغمي

نشايد که نامت نهند آدمي