حکايت (١٧)

تني چند در صحبت من بودند ظاهر ايشان بصلاح آراسته، و يکي از بزرگان در حق اين طايفه حسن ظني بليغ داشت و ادراري معين کرده تا يکي از اينان حرکتي کرد نه مناسب حال درويشان.

ظن آن شخص فاسد شد و بازار اينان کاسد، خواستم تا بطريقي کفاف ياران مستخلص کنم آهنگ خدمتش کردم دربانم رها نکرد و جفا کرد. معذورش داشتم که گفته اند:

در ميرو وزير و سلطان را

بي وسيلت مگرد پيرامن

سگ و دربان چو يافتند غريب

اين گريبانش گيرد آن دامن

چندانکه مقربان حضرت آن بزرگ بر حال من وقوف يافتند باکرامم درآوردند و برتر مقامي معين کردند، اما بتواضع فروتر نشستم و گفتم

بگذار، که بنده کمينم

تا در صف بندگان نشينم

گفت: الله الله چه جاي اين سخنست

گر بر سر و چشم ما نشيني

بارت بکشم که نازنيني

في الجمله بنشستم و از هر دري سخن در پيوستم تا حديث ذلت ياران در ميان آمد گفتم:

چه جرم ديد خداوند سابق الانعام

که بنده در نظر خويش خوار ميدارد

خدايراست مسلم بزرگواري و حکم

که جرم بيند و نان برقرار ميدارد

حاکم اين سخن عظيم بپسنديد و اسباب معاش ياران فرمود تا بر قاعده ماضي مهيا دارند و مؤنت ايام تعطيل وفا کنند، شکر نعمت بگفتم و زمين خدمت ببوسيدم و عذر جسارت بخواستم، در حالت بيرون آمدن گفتم:

چو کعبه قبله حاجت شد از ديار بعيد

روند خلق بديدارش از بسي فرسنگ

ترا تحمل امثال ما ببايد کرد

که هيچکس نزند بر درخت بيبر سنگ