حکايت (١٠)

يکي پرسيد از آن گم کرده فرزند

که اي روشن گهر پير خردمند

ز مصرش بوي پيراهن شنيدي

چرا در چاه کنعانش نديدي

بگفت احوال ما برق جهانست

دمي پيدا و ديگر دم نهانست

گهي بر طارم اعلي نشينم

گهي در پشت پاي خود نبينم

اگر درويش بر حالي بماندي

سر دست از دو عالم برفشاندي