حکايت (١٢)

شبي در بيابان مکه از بي خوابي پاي رفتنم نماند. سر بنهادم و شتربانرا گفتم: دست از من بدار

پاي مسکين پياده چند رود؟

کز تحمل ستوه شد بختي

تا شود جسم فربهي لاغر

لاغري مرده باشد از سختي

گفت: اي برادر حرم در پيشست و حرامي در پس. اگر رفتي بردي وگر خفتي مردي

خوشست زير مغيلان براه باديه خفت

شب رحيل، ولي ترک جان ببايد گفت