حکايت (٤٢)

اين حکايت شنو که در بغداد

رايت و پرده را خلاف افتاد

رايت از گرد راه و رنج رکاب

گفت با پرده با طريق عتاب:

من و تو هر دو خواجه تا شانيم

بنده بارگاه سلطانيم

من ز خدمت دمي نياسودم

گاه و بيگاه در سفر بودم

تو نه رنج آزموده اي نه حصار

نه بيابان و باد و گرد و غبار

قدم من بسعي پيشترست

پس چرا عزت تو بيشترست

تو بر بندگان مه روئي

با کنيزان ياسمن بوئي

من فتاده بدست شاگردان

بسفر پاي بند و سرگردان

گفت من سر بر آستان دارم

نه چو تو سر بر آسمان دارم

هر که بيهوده گردن افرازد

خويشتن را بگردن اندازد