حکايت (٤٥)

پيرمردي لطيف در بغداد

دختر خود بکفشدوزي داد

مردک سنگدل چنان بگزيد

لب دختر که خون ازو بچکيد

بامدادان پدر چنان ديدش

پيش داماد رفت و پرسيدش:

کاي فرومايه اين چه دندانست

چند خائي لبش نه انبانست

بمزاحمت نگفتم اين گفتار

هزل بگذار و جد ازو بردار

خوي بد در طبيعتي که نشست

ندهد جز بوقت مرگ از دست