حکايت (٣)

درويشي را شنيدم که در آتش فاقه هميسوخت و خرقه بر خرقه همي دوخت و تسکين خاطر مسکين را هميگفت:

بنان خشک قناعت کنيم و جامه دلق

که بار محنت خود به که بار منت خلق

کسي گفتش چه نشيني که فلان در اين شهر طبعي کريم دارد و کرمي عميم. ميان بخدمت آزادگان بسته و بر در دلها نشسته.

اگر بر صورت حال تو چنانکه هست مطلع گردد پاس خاطر عزيزان منت دارد. گفت: خاموش که در پسي مردن به که حاجت پيش کسي بردن

هم رقعه دوختن به و الزام کنج صبر

کز بهر جامه، رقعه بر خواجگان نبشت

حقا که با عقوبت دوزخ برابرست

رفتن بپايمردي همسايه در بهشت