حکايت (٥)

جالينوس ابلهي را ديد دست در گريبان دانشمندي زده و بي حرمتي همي کرد. گفت: اگر اين دانا بودي کار وي با نادان بدينجا نرسيدي

دو عاقل را نباشد کين و پيکار

نه دانائي ستيزد با سبکبار

اگر نادان بوحشت سخت گويد

خردمندش بنرمي دل بجويد

دو صاحبدل نگه دارند موئي

هميدون سرکشي و آزرم جوئي

وگر بر هر دو جانب جاهلانند

اگر زنجير باشد بگسلانند

يکي را زشتخوئي داد دشنام

تحمل کرد و گفت اي نيک فرجام:

بتر زانم که خواهي گفتن آني

که دانم عيب من چون من نداني