غزل

عاشقي، شمعا، از آن رو چون منت

چهره اي زرد است و چشمي اشک پاش

ورنه اي عاشق، چرا بي علتي

هر شبي بيماري و صاحب فراش؟

عادتي داري که هر شب تا به تيغ

سر نبرندت نيابي انتعاش

سرکشي در عشقبازي مي کني

رو که بر عاشق حرامست اين معاش

يا به سوز و گريه بنشين و بمير

يا سر خود گير و حالي زنده باش

چو ره داد اين حکات شمع در شمع

بر آمد دود سودا از سر شمع