رباعي

اي آينه کرده در رخت روي اميد

بر چشمم ازين خط سيه روي، سپيد

به ز آن نبود که ديده دوزند آنجا

کآيينه برابري کند با خورشيد

چو مشاطه زدش در زلف شانه

نسيم اين بيت را زد بر ترانه: