رباعي

چون ميل ز جيب سرمه دان سر بر کرد

نظاره چشم سيه دلبر کرد

خود را خجل و سرزده در گوشه کشيد

از دست بتم خاک سيه بر سر کرد

چو شد در چشم شوخش سرمه پيدا

بهار افروز خواند اين نظم غرا: