شماره ١٧٩: ساقيا مي ده و نمي کم گير

ساقيا مي ده و نمي کم گير

وز سر زلف خود خمي کم گير

گر به يک دم بمانده اي در دام

جستي از دام پس دمي کم گير

رو که عيسي دليل و همره تست

ره همي رو تو مريمي کم گير

عالمي علم بر تو جمع شدست

علم باقيست عالمي کم گير

ز کما بيش بر تو نقصان نيست

چون تو بيشي ز کم کمي کم گير

بم گسسته ست زير و زار خوشست

زحمت زخمه را به مي کم گير

گر سنايي غمي ست بر دل تو

يا غمي باش يا غمي کم گير