شماره ١٩٣: بامدادان شاه خود را ديده ام بر مرکبش

بامدادان شاه خود را ديده ام بر مرکبش

مشک پاشان از دور زلف و بوسه باران از لبش

صد هزاران جسم و جان افشان و حيران از قفاش

از براي بوسه چيدن گرد سايه مرکبش

خنجري در دست و «من يرغب » کنان عياروار

جسم و جان عاشقان تازان سوي «من برغبش »

بهر دفع چشم زخم مستش را چو من

خيل خيل انجم همي کردند يارب ياربش

سوي ديو و ديو مردم هر زمان چون آسمان

از دو ماه نو شهاب انداز نعل اشبهش

کفر و دين و ديو مردم هر زمان چون آسمان

از دو ماه نو شهاب انداز، نعل اشبهش

دستها بر سر چو عقرب روز و شب از بهر آنک

تا چرا بر مي خورد پروين ز مشک عقربش

درج ياقوتيش ديدم، پر ز کوکبهاي سيم

يارب آن درجش نکوتر بود يا آن کوکبش

جان همي باريد هر ساعت ز سر تا پاي او

گوييا بودست آب زندگاني مشربش

آفتابي بود گفتي متصل با شش هلال

چون بديدم آن دو تا رخسار و شش تو غبغبش

هر زمان از چشم و لعلش، غمزه اي و خنده اي

جان فزودن کيش ديدم دل ربودن مذهبش

گر چه بودم با سنايي در جهان عافيت

هم بخوردم آخرالامر از پي حبش حبش