پسر شهابي در مدح حکيم سنايي گويد به دو وزن «اي بلبل بوستان دانش . . . در خوشي دستانت داستاني » «چون هست شکفته بوستاني . . . سيمرغ صفت چرا نهاني » «طبع تو چو کيميا سخن را . . . ناياب چو کيميا از آني » «زيباست ترا لقب سنايي . . . کز قدر و سنا بر آسماني » «با تو دلم از جهان يگانه ست . . . زيرا تو يگانه جهاني » حکيم سنايي در جواب گويد

اي خرد را جمال و جان را زين

ذکر و شعر توام چو دين و چو دين

به دو وزنم ستوده در يک بيت

به دو بحر آب داده از يک عين

من ز شعر تو ديده موسي وار

در يکي بيت مجمع البحرين

بلبلم خوانده اي و سيمرغم

من خود از ناقصي غرب البين

پيش چشم و دل عزيز توام

چون همي بينيم به راي العين

گر نيايم بگو سنايي کو

که کسي عين را نگويد «اين »

واحدم خوانده اي گرم بيند

پشت ايام خواندم اثنين

توبه کردم که پيش کس نشوم

خاصه در حربگاه بدر و حنين

توبه مشکن مرا که شيطاني

باشد از زاده شهابي شين

آب حيوان چو يافت آتش خضر

کم گرايد به باد ذوالقرنين