در هجاي شهابي

مرا شهابي گر هجو کرد صد خروار

نيافت خواهد پاسخ ز لفظ من تنگي

دراز کاري دارم که هر سگي را من

بهر خروشي خواهم همي زدن سنگي

خواندم حکايتي ز کتابي که جمع کرد

اندر حکايت خلفا زيد باهلي

گفتا که داد مامون يک شب دو بدره زر

بر نغمت سحاق براهيم موصلي

کس کرد و باز خواست دگر روز بدره ها

گفتا فساد باشد و نوعي ز جاهلي

«هو ينصرف » لقبش نهادند مردمان

واندر زبان گرفتش هر کس به مدخلي

لاينصرف تويي ز بزرگان روزگار

وينک ز نام خويش مر اين را دلايلي

در نحو وزن افعل لاينصرف بود

نام تو احمدست به ميزان افعلي

اي کاشکي ز مادر گيتي نزادمي

يا پس چو زاده بودم جان را بدادمي

چون زادم و ندادم جان آن گزيدمي

کاندر دهان خلق به نيکي فتادمي

نيکو چو نيست يافتمي باري از جهان

آخر کسي که رازي با او گشادمي

امروز بس زدي پس و بسيار بدترم

فردا مباد گر بود او من مبادمي

خود درشتي گر ببيند کور چشم و کور دل

خواه با او مردمي کن خواه با او کژدمي

هر که از بي چشم دارد مردمي و شرم چشم

همچنان باشد که دارد چشم ز ارزن گندمي

مردمي کردن کي آيد از خري کز روي طبع

چشم او بي مردمست و جسم او بي مردمي

احوال خود چه عرض کنيم هر زمان همي

بينم مضرت تن و نقصان جان همي

منزل چه سازد و چکند رخت بيشتر

آن را که رفت بايد با کاروان همي

گوگرد سرخ خواست ز من سبز من پرير

در پيشش ار نيافتمي روي زردمي

خود سهل بود سهل که گوگرد سرخ خواست

گر نان خواجه خواستي از من چه کردمي