التمثيل في شأن من کان في هذه اعمي فهو في الاخرة اعمي جماعة العميان و احوال الفيل

بود شهري بزرگ در حد غور

واندر آن شهر مردمان همه کور

پادشاهي در آن مکان بگذشت

لشکر آورد و خيمه زد بر دشت

داشت پيلي بزرگ با هيبت

از پي جاه و حشمت و صولت

مردمان را ز بهر ديدن پيل

آرزو خاست زانچنان تهويل

چند کور از ميان آن کوران

بر پيل آمدند از آن عوران

تا بدانند شکل و هيأت پيل

هر يکي تازيان در آن تعجيل

آمدند و به دست مي سودند

زانکه از چشم بي بصر بودند

هر يکي را به لمس بر عضوي

اطلاع اوفتاد بر جزوي

هر يکي صورت محالي بست

دل و جان در پي خيالي بست

چون بر اهل شهر باز شدند

برشان ديگران فراز شدند

آرزو کرد هر يکي زيشان

آنچنان گمرهان و بدکيشان

صورت و شکل پيل پرسيدند

وآنچه گفتند جمله بشنيدند

آنکه دستش بسوي گوش رسيد

ديگري حال پيل ازو پرسيد

گفت شکليست سهمناک عظيم

پهن و صعب و فراخ همچو گليم

وانکه دستش رسيد زي خرطوم

گفت گشتست مر مرا معلوم

راست چون ناودان ميانه تهيست

سهمناکست و مايه تبهيست

وانکه را بد ز پيل ملموسش

دست و پاي سطبر پربوسش

گفت شکلش چنانکه مضبوط است

راست همچون عمود مخروط است

هر يکي ديده جزوي از اجزا

همگان را فتاده ظن خطا

هيچ دل را ز کلي آگه ني

علم با هيچ کور همره ني

جملگي را خيالهاي محال

کرده مانند غتفره به جوال

از خدايي خلايق آگه نيست

عقلا را در اين سخن ره نيست