در رنج و زيان جان از تن

فاقه منماي بيش از اين جان را

خوب دار اين دو روزه مهمان را

عيسي جانت گرسنه ست چو زاغ

خر او مي کند ز کنجد کاغ

جانت لاغر ز گفت بي معني

تنت فربه ز کرد با دعوي

چون جرس پر خروش و معني نه

چون دهل بانگ سخت و دعوي نه

تن ز جان يافت رنگ و بوي خطر

تن بي جان چو ني بود بي بر

مردم از نور جان شود جاويد

گل شود زر ز تابش خورشيد

جسم بي جان بسان خاک انگار

ورچه عاليست چون مغاک انگار

بي رواني شريف و جاني پاک

چه بود جسم جز که مشتي خاک

خاک را مرتبت ز روح بود

ورنه بي روح خاک نوح بود

خوان جان ذروه فلک باشد

مگس خوان او ملک باشد

جان تن هست و جان دين هر دو

زنده اين از هوا و آن از هو

غذي جان تن ز جنبش باد

غذي جان دين ز دانش و داد

جان پاکان غذاي پاک خورد

مار باشد که باد و خاک خورد

آب جسم تو باد و خاک دهد

آب جان تو دين پاک دهد

جان نادان ز تن غذا سازد

چون نيابد غذي بنگدازد

جان ز دين گشته فربه و باقي

عقل و دين تا شده است چون ساقي

حدثان را چکار با قدم است

تارک او فروتر از قدم است

حدثان خود پرير پيدا شد

تا قدم عقل مست و شيدا شد

جان ز ترکيب داد و دانش خاست

هر کجا اين دو هست جان آنجاست

هر چه آن باعث عبث باشد

نز قدم دان که از حدث باشد