حکايت

آن شنيدي که در حد مرداشت

بود مردي گداي و گاوي داشت

از قضا را وباي گاوان خاست

هرکه را پنج بود چاربکاست

روستايي ز بيم درويشي

رفت تا بر قضا کند پيشي

بخريد آن حريص بي مايه

بدل گاو خر ز همسايه

چون برآمد ز بيع روزي بيست

از قضا خر بمرد و گاو بزيست

سر برآورد از تحير و گفت

کاي شناساي رازهاي نهفت

هرچه گويم بود ز نسناسي

چون تو خر را ز گاو نشناسي