ساز عبادي

تا کي چو باد سربدواني به واديم

اي کعبه مراد ببين نامراديم

دلتنگ شامگاه و به چشم ستاره بار

گويي چراغ کوکبه بامداديم

چون لاله ام ز شعله عشق تو يادگار

داغ ندامتي است که بر دل نهاديم

مرغ بهشت بودم و افتادمت به دام

اما تو طفل بودي و از دست داديم

چون طفل اشک پرده دري شيوه تو بود

پنهان نمي کنم که ز چشم اوفتاديم

فرزند سرفراز خدا را چه عيب داشت

اي مادر فلک که سيه بخت زاديم

بي تار طره هاي تو مرهم گذار دل

با زخمه صبا و سه تار عباديم

در کوهسار عشق و وفا آبشار غم

خواند به اشک شوقم و گلبانک شاديم

شب بود و عشق و وادي هجران و شهريار

ماهي نتافت تا شود از مهر هاديم