غزل يا لغز

بلبل عشقم و از آن گل خندان گويم

سخن از آن گل خندان به سخندان گويم

غزل آموز غزالانم و با ناي شبان

غزل خود به غزالان غزلخوان گويم

شعر من شرح پريشاني زلفي است شگفت

که پريشان کندم گر نه پريشان گويم

آنچه فرزانه به آزادي و زنهار، نگفت

من ديوانه به زنجير و به زندان گويم

گر چه خاکسترم و مصلحتم خاموشي است

آتش افروزم و شرح شب هجران گويم

گله زلف تو با کوکبه شبنم اشک

کو بهاري که به گوش گل و ريحان گويم

شهريارا تو عجب خضر رهي چون حافظ

که من تشنه هم از چشمه حيوان گويم