خون سياووش

هر سحر ياد کز آن زلف و بناگوش کنيم

روز خود با شب غم دست در آغوش کنيم

بلبلانيم که گر لب بگشائيم اي گل

همه آفاق در اوصاف تو مدهوش کنيم

شب هجران چو شود صبح و برآيد خورشيد

داستان غم دوشنيه فراموش کنيم

هوش اگر آفت عشق تو شود زان لب لعل

عشوه اي صاعقه خرمن آن هوش کنيم

«امل دل را نبود تفرقه » اي جان بازآ

قصه معرفت اين است اگر گوش کنيم

اشک روشنگر چشم است وليکن نه چنان

که چراغ دل افروخته خاموش کنيم

خون دل ريخته ترک نگهي، کو رستم ؟

تا ز توران طلب خون سياووش کنيم

شهريارا غزل نعز تو قوليست قديم

سخني تازه گرت هست بگو گوش کنيم