شماره ٢

از سمور و حرير بيزارم

باز ميل قلندري دارم

تکيه بر بستر منقش، بس

بر تنم، نقش بورياست هوس

چند باشم مورع الخاطر

ز استر و اسب و مهتر و قاطر

تا کي از دست ساربان نالم

که بود نام او گم از عالم

چند گويم ز خيمه و الجوق

چند بينم کجاوه و صندوق

گر نباشد اطاق و فرش حرير

کنج مسجد خوش است، کهنه حصير

گر مزعفر مرا رود از ياد

سر نان جوين سلامت باد