باقي سخن در توحيد

مي برد تا به خدمت ذوالمن

کش کشانش، دوشاخه در گردن

دو نهال است رسته از يک بيخ

ميوه شان نفس و طبع را توبيخ

کرسي «لا» مثلثي است صغير

اندر او مضمحل، جهان کبير

هرکه رو از وجود محدث تافت

ره به کنجي از آن مثلث يافت

عقل داند، ز تنگي هر کنج

که در او نيست ما و من را گنج

«بوحنيفه » چه در معني سفت

نوعي از باده را مثلث گفت

هست بر راي او به شرح هدي

آن مثلث، مباح و پاک ولي

اين مثلث، به کيش اهل فلاح

واجب و مفترض بود نه مباح

زان مثلث، هر آنکه زد جامي

شد ز مستي، زبون هر خامي

زين مثلث، هرآنکه يک جرعه

خورد، بختش به نام زد قرعه

جرعه راحتش، به جام افتاد

قرعه دولتش، به نام افتاد