شماره ١: بکشت غمزه آن شوخ بي گناه مرا

بکشت غمزه آن شوخ بي گناه مرا

فکند سيب ز نخدان او به چاه مرا

غلام هندوي خالش شدم ندانستم

کاسير خويش کند زنگي سياه مرا

دلم بجا و دماغم سليم بود ولي

ز راه رفتن او دل بشد ز راه مرا

هزار بار فتادم به دام ديده و دل

هنوز هيچ نميباشد انتباه مرا

ز مهر او نتوانم که روي برتابم

ز خاک گور اگر بردمد گياه مرا

به جور او چو بميرم ز نو شوم زنده

اگر به چشم عنايت کند نگاه مرا

عبيد از کرم يار بر مدار اميد

که لطف شامل او بس اميدگاه مرا