شماره ٦٧: ميپزد باز سرم بيهده سوداي دگر

ميپزد باز سرم بيهده سوداي دگر

ميکند خاطر شوريده تمناي دگر

هوس سروقدي گرد دلم ميگردد

که ندارد به جهان همسر و همتاي دگر

دوش در کوي خودم نعره زنان ديده ز دور

گشته رسواي جهان با دو سه شيداي گرد

گفت کاين شيفته را باز چه حال افتاد است

نيست جز مسکنت و عجز مداواي دگر

چاره صبر است ز سعدي بشنو پند عبيد

«سعدي امروز تحمل کن و فرداي دگر»