در ياس از خلق و توکل به خدا

نماند هيچ کريمي که پاي خاطر من

ز بند حادثه روزگار بگشايد

خيال بود مرا کان غرض که مقصود است

حصول آن غرض از شهريار بگشايد

بدان هوس بر سلطان کامران رفتم

که از عطاي ويم کار و بار بگشايد

ز پيش شاه و وزيرم دري گشاده نشد

مگر ز غيب دري کدر کار بگشايد

عبيد حاجت از آن درطلب که رحمت او

اگر ببندد يک در هزار بگشايد