در عبرت

اي عبيد اين گل صد برگ بر اطراف چمن

هيچ داني که سحرگاه چرا مي خندد

با وجود گره غنچه و تنگي دل او

حکمتي هست نه از باد هوا مي خندد

چون ثبات فلک و کار جهان مي بيند

به بقاي خود و بر غفلت ما مي خندد