شماره ١٩٢: عشق تو به سينه تاختن برد

عشق تو به سينه تاختن برد

وآرام و قرار من ز من برد

تن چند زنم که چشم مستت

جاني که نداشتم ز تن بود

صد گونه قرار از دل من

زلفت به طلسم پرشکن برد

عشق تو نمود دستبردي

مردي و زني ز مرد و زن برد

با چشم تو عقل خويشتن را

بي خويشتني ز خويشتن برد

عيسي لب روح بخش تو ديد

در حال خرش شد و رسن برد

خضر آب حيات کي توانست

بي ياد لب تو در دهن برد

جمشيد کجا جهان نمايي

بي عکس رخت به جام ظن برد

سيمرغ ز بيم دام زلفت

بگريخت و به قاف تاختن برد

گفتند بتان که چهره ما

قدر گل و رونق سمن برد

درتافت ستاره رخ تو

وآب همه از چه ذقن برد

عطار چو شرح آن ذقن داد

گوي از همه کس بدين سخن برد