حکايت هارون الرشيد هنگام نزع

چو هارون الرشيد آن مرد بيدار

بدام مرگ ميآمد گرفتار

فرود آمد ز تخت و تاج انداخت

ميان خاک و خاکستر وطن ساخت

نهاد آنگه بزاري روي بر خاک

زبان بگشاد و گفت اي داور پاک

بحق آنکه هستي حق تعالي

که هرگز نيست ملکت را زوالي

که رحمت کن بر اين بيچاره و خوار

که ملکش را زوال آمد پديدار

از آنست اين همه غم بر دل مست

که تا خود آخرين دم چون دهد دست