شماره ٢٣٢: ساقي، قدحي مي مغان کو؟

ساقي، قدحي مي مغان کو؟

مطرب غزل تر روان کو؟

آن مونس دل کجاست آخر؟

و آن راحت جان ناتوان کو؟

آيينه سينه زنگ غم خورد

آن صيقل غمزداي جان کو؟

از زهد و صلاح توبه کردم

مخمور ميم، مي مغان کو؟

اسباب طرب همه مهياست

آن زاهد خشک جان فشان کو؟

گر زهد تو نيست جمله تزوير

ترک بد و نيک و سوزيان کو؟

ور از دو جهان کران گرفتي

جان و دل و ديده در ميان کو؟

با شاهد و شمع در خرابات

عيش خوش و عمر جاودان کو؟

در صومعه چند زهد ورزيم؟

صحرا و گل و مي مغان کو؟

چون بلبل بي نوا چه باشيم؟

بوي خوش باغ و بوستان کو؟

ما را چه ز باغ و بوي گلزار؟

بوي سر زلف دلستان کو؟

با دل گفتم: مرا نگويي

کان يار لطيف مهربان کو؟

ور يافته اي ازو نشاني

خونابه چشم خون فشان کو؟

با هم بوديم روزکي چند

آن عيش کجا و آن زمان کو؟

دل گفت: هر آنچه او ندانست

از وي چه نشان دهيم: آن کو؟

با اين همه جهد مي کنم هم

باشد که دمي شود چنان کو

خواهد که فدا کند عراقي

جان در ره او، وليک جان کو؟