شماره ٢٤٦: نگارا، گر چه از ما برشکستي

نگارا، گر چه از ما برشکستي

ز جانت بنده ام، هر جا که هستي

ربودي دل ز من، چون رخ نمودي

شکستي پشت من، چون برشکستي

چرا پيوستي، اي جان، با دل من؟

چو آخر دست، از من مي گسستي

ز نوش لب چو مرهم مي ندادي

ز نيش لب چرا جانم بخستي؟

ز بهر کشتنم صد حيله کردي

چو خونم ريختي فارغ نشستي

اگر چه يافتي از کشتنم رنج

ز محنت هاي من، باري، برستي

مرا کشتي، به طنز آنگاه گويي:

عراقي، از کف من نيک جستي!