وله في مرثيه

گلبرگ نو دميده محمد تقي که بود

پاکيزه طينت و ملکي خوي و پاکزاد

در باغ دهر نشو و نمائي نيافته

از تند باد حادثه ناگاه شد به باد

در چشمه سار چشم زند ديده پدر

صد جوي خون ز هجر گل روي خود گشاد

اي همنشين اگر طلبند از تو هم دمان

تاريخ آن لطيف گل گلشن مراد

بلبل صفت برآر ز دل ناله حزين

وان گه بگوي رفت چو برگ گلي به باد