در مدح عميد حسن

امروز هيچ خلق چو من نيست

جز رنج ازين نحيف بدن نيست

لرزان تر و نحيف تر از من

در باغ شاخ و برگ سمن نيست

انگشتريست پشت من گويي

اشکم جز از عقيق يمن نيست

از نظم و نثر عاجز گشتم

گويي مرا زبان و دهن نيست

از تاب درد سوزش دل هست

وز بار ضعف قوت تن نيست

اين هست و آرزوي دل من

جز مجلس عميد حسن نيست

صدري که جز به صدر بزرگيش

اقبال را مقام وطن نيست

چون طبع و خلق او گل و سوسن

در هيچ باغ و هيچ چمن نيست

لؤلؤ و در چو خط و چو لفظش

ولله که در قطيف و عدن نيست

اصل سخن شده ست کمالش

واندر کمالش ايچ سخن نيست

مداح بس فراوان دارد

ليکن از آن يکيش چو من نيست