در تهنيت عيد و مدح سلطان محمود

رسيد عيد و ز ما ماه روزه کرد گذر

وداع بايد کردش که کرد راي سفر

به ما مقدمه عيد فر خجسته رسيد

براند روزه فرخنده ساقه لشکر

برفت زود ز نزديک ما و نيست شگفت

که زودتر رود آن چيز کو گرامي تر

مه صيام درختي است بار او رحمت

به آب زهد توان خورد هم ز شاخش بر

بزرگوار مها و خجسته اياما

چه گفت خواهي از ما به خالق اکبر

نداشتيم تو را آنچنان که واجب بود

شدي و ماند حقت خلق را به گردن بر

حقت شناخت که داند چنانکه هست روا

بسرت برد که داند چنانکه برد به سر

امير غازي محمود سيف دولت و دين

خدايگان جهاندار خسرو صفدر

مظفري ملکي کش ملوک روي زمين

همي ببوسند از بندگي رکاب به زر

سپهر خواست که باشد مظفر و ميمون

ستاره خواست که باشدش گوهر افسر

از آن سپهر بر افراخت همچو ايوانش

وز آن ستاره فروزنده گشت همچو گهر

بدان سبب که فلک پاره اي ز همت اوست

همي نگردد قادر بر او قضا و قدر

زمين ز سم پي پيل کوه پيکر او

همي بلرزد ز آن ساخت کوه را لنگر

وز آن که گوهر بر افسرش همي باشد

شده است تابش خورشيد دايه گوهر

خدايگانا آمد مه صيام و گذشت

تو شادمانه بمان در جلالت و مگذر

به کامگاري و دولت به تخت ملک نشين

به شادماني و رامش بساط لهو سير

گذاردي حق روزه چنانکه واجب بود

به حاصل آمد خشنودي ايزد داور

خجسته باشد شب قدرو روز نو از تو

هر آنچه کردي پذيرفته درگه محشر