صفت يار عرق کرده بود

چو اشک ابر به گل برچکيده بينم خوي

بر آن دو عارض گلگون و آن دو زلف نگون

شگفت نيست ز آتش بکاهد آب ولي

ز آتش دلم آب دو ديده گشت فزون

چرا فروخته تر باشد آتش رخ تو

ز آب آن دو سيه زلفکان غاليه گون