شماره ٢٧٩: آنان که ره عالم ارواح بپويند

آنان که ره عالم ارواح بپويند

مردانه ز آلايش تن دست بشويند

بر فوق فلک رفته به جنات برآيند

پويند گل از غيب و گل از خويش برويند

اين طايفه نورند و حياتند و وجودند

با هر که نشستند چو جان در تن اويند

وآنان که بود بسته تن پاي خردشان

هرگز گلي از عالم ارواح نبويند

زنگ تنشان ز آينه جان نزدايد

دل را ز گل عالم اجسام نشويند

اين طايفه موتند و عدم ظلمت و جهلند

بر بي خرديشان سزد ارواح بمويند

وآنان که نه اينند و نه آن مثل من و تو

در کش مکش اين دو نه پشتند نه رويند

چوگان قضا سوي زبر شان ببرد که

افتند گهي زير سراسيمه چو گويند

رفتن نتوانند و بمقصد نگرانند

نصف دلشان شاد که از راه بکويند

عزمي که دو جا بستن کار زنانست

مردان خدا (فيض) چنين راه نپويند