شماره ٣٥٥: عشق بدل گاه درد گاه دوا ميدهد

عشق بدل گاه درد گاه دوا ميدهد

جمله امراض را عشق شفا ميدهد

گاه دوا را دهد خاصيت درد و غم

گاه دگر درد را طبع دوا ميدهد

اين صدف چشم من گاه گهر ريختن

همچو دل بحر و کان داد سخا ميدهد

هست درو بحرها موج زنان وين عجب

بحر بود در صدف عشق چها ميدهد

دم بدم اندوه و غم بر سر هم مي نهم

باز دل تنگ را وسعت جا ميدهد

حاصل ايام عمر هر چه بود غير دوست

دين و دل و عقل و هوش کل بفنا ميدهد

هر دمي از (فيض) جان گيرد و بازش دهد

آنکه ستاند دگر باز چرا ميدهد