شماره ٦٢٧: من ببوي خوش تو دلشادم

من ببوي خوش تو دلشادم

ورنه از خود گرهي بر بادم

شوم از خويش بهر لحظه خراب

کند آن لطف خفي آبادم

بي نسيمت بردم باد صبا

لطف کن تا ندهي بر بادم

اي خوش آن دم که مرا ياد کني

اي که يک دم نروي از يادم

لطف پنهان ز دلم باز مگير

که درين لطف نهاني زادم

لطف تو گر نبود با غم تو

قهر اين غم بکند بنيادم

نرسي گر تو بفرياد دلم

از فلک هم گذرد فريادم

بيستون غمت و تيشه صبر

که تو شيريني و من فرهادم

کمر بندگيت بست چو (فيض)

از غم هر دو جهان آزادم