شماره ٦٤٥: از مي لعل لب و نوش دهانت مستم

از مي لعل لب و نوش دهانت مستم

وز شکر خنده و تقرير و بيانت مستم

مستي من ز لب لعل تو امروزي نيست

سالها شد که ز صهباي لبانت مستم

نه همين مستيم از ديدن روي تو بود

بل زياد تو و از نام و نشانت مستم

تو گرم روي نمائي و گرم ننمائي

کز پي عشق نهان در دل و جانت مستم

نگهي جانب من گر فکني ور نکني

که من از غمزه خونريز نهانت مستم

گر ترا هست دهاني و مياني ور نيست

که من از ذکر دهان فکر ميانت مستم

(فيض) هرگاه که از دوست سخن ميگوئي

از مي روح فزاي سخنانت مستم