شماره ٧٦٧: در کف پياله دوش درآمد نگار من

در کف پياله دوش درآمد نگار من

کز عمر خويش بهره برد از بهار من

مي داد و مي گرفت و درآمد ببر مرا

شد ساعتي قرار دل بيقرار من

گفتا بطنز دين و دل و عقل و هوش کو

در کلبه تو چيست ز بهر نثار من

گفتم که جان نشايد در پايت افکنم

دل خود بر تو آمد و برد اختيار من

سر خود چکار آيد و تن را چه اعتبار

از عقل و هوش لاف زدن هست عار من

عقلم توئي و هوش توئي جان و دل توئي

غير از تو هيچ نيست مرا اي نگار من

غير از تو کس ندارم و غير از تو نيست کس

محصول عمر من توئي و کار و بار من

مستي ز تو خمار ز تو جام و باده تو

مستم تو کرده و توئي ميگسار من

معذور دار واعظ و از من بدار دست

کز من گرفت ساقي من اختيار من

خون هزار زاهد خود بين خشک ريخت

تيغيست (فيض) اين سخن آبدار من