وصيت کردن عمران جفت خود را بعد از مجامعت کي مرا نديده باشي

وا مگردان هيچ ازينها دم مزن

تا نيايد بر من و تو صد حزن

عاقبت پيدا شود آثار اين

چون علامتها رسيد اي نازنين

در زمان از سوي ميدان نعره ها

مي رسيد از خلق و پر مي شد هوا

شاه از آن هيبت برون جست آن زمان

پابرهنه کين چه غلغلهاست هان

از سوي ميدان چه بانگست و غريو

کز نهيبش مي رمد جني و ديو

گفت عمران شاه ما را عمر باد

قوم اسرائيليانند از تو شاد

از عطاي شاه شادي مي کنند

رقص مي آرند و کفها مي زنند

گفت باشد کين بود اما وليک

وهم و انديشه مرا پر کرد نيک