رنجور شدن اوستاد به وهم

گشت استا سست از وهم و ز بيم

بر جهيد و مي کشانيد او گليم

خشمگين با زن که مهر اوست سست

من بدين حالم نپرسيد و نجست

خود مرا آگه نکرد از رنگ من

قصد دارد تا رهد از ننگ من

او به حسن و جلوه خود مست گشت

بي خبر کز بام افتادم چو طشت

آمد و در را بتندي وا گشاد

کودکان اندر پي آن اوستاد

گفت زن خيرست چون زود آمدي

که مبادا ذات نيکت را بدي

گفت کوري رنگ و حال من ببين

از غمم بيگانگان اندر حنين

تو درون خانه از بغض و نفاق

مي نبيني حال من در احتراق

گفت زن اي خواجه عيبي نيستت

وهم و ظن لاش بي معنيستت

گفتش اي غر تو هنوزي در لجاج

مي نبيني اين تغير و ارتجاج

گر تو کور و کر شدي ما را چه جرم

ما درين رنجيم و در اندوه و گرم

گفت اي خواجه بيارم آينه

تا بداني که ندارم من گنه

گفت رو مه تو رهي مه آينت

دايما در بغض و کيني و عنت

جامه خواب مرا زو گستران

تا بخسپم که سر من شد گران

زن توقف کرد مردش بانگ زد

کاي عدو زوتر ترا اين مي سزد